Het licht van de sterren wordt door de atmosfeer nooit geheel ongehinderd doorgelaten. Ook bij een schone atmosfeer is er enige schittering zichtbaar. De fijne lichtstralen van de sterren worden verstoord door afwisselende warme en koude luchtlagen in de atmosfeer, die een bepaalde turbulentie veroorzaken.

Het sterrenlicht wordt zodoende op vele manieren afgebogen en gebroken. Zeker wanneer onze dampkring vol stof en waterdamp zit, danst het sterrenlicht als het ware heen en weer. Gaan we buiten de dampkring kijken dan zien we de sterren als strakke en regelmatig schijnende lichtbronnen.

Ons sterrenstelsel

Ons sterrenstelsel is veel groter en helderder en bevat veel meer materie dan de meeste andere. De sterrenschijf die we het Melkwegstelsel noemen omspant een afstand van 120.000 lichtjaar. Eromheen draait een tweede schijf die voornamelijk uit waterstofgas bestaat en die met radiotelescopen waarneembaar is. En al deze zichtbare ‘ruimte’ wordt nog eens omgord door een halo van donkere materie, die voor telescopen niet waarneembaar is. Deze materie straalt geen licht uit, maar omvat méér massa dan alle honderden miljarden sterren van ons sterrenstelsel bij elkaar. De totale massa van de Melkweg is één tot twee biljoen maal die van onze zon. Door zijn enorme omvang kan de Melkweg zich beroepen op ten minste één planeet waarop intelligent leven is ontstaan. Alleen gigantische sterrenstelsels als de Melkweg en zijn buurman, de nog grotere Andromedanevel, bevatten voldoende energie om enorme hoeveelheden, ijzer, zuurstof, silicium, magnesium en andere zware elementen – zwaarder dan helium – te produceren en vast te houden. Deze elementen vormen de bouwstenen voor terrestrische planeten als de Aarde.